ROZDZIAŁ 3 "Narzeczona na chwilę" Monika Serafin

ROZDZIAŁ 3

Mackenzie

Co się właśnie stało?

Nie byłam w stanie zrozumieć, jakim cudem awansowałam ze sprzątaczki na asystentkę. Musiałam kilka razy uszczypnąć się w ramię, by uwierzyć, że to działo się naprawdę. Gdyby ktoś opowiedział mi podobną historię, pomyślałabym, że zmyśla. Przecież takie rzeczy zdarzały się tylko w filmach. 

W jednej chwili sprzątałam mały aneks kuchenny na dwudziestym piątym piętrze, a w następnej rozmawiałam z prezesem firmy – Quintenem Warrickiem! W dodatku zaoferował mi lepszą posadę! W pierwszej chwili w ogóle go nie rozpoznałam, stał tyłem do wejścia i walił w kserokopiarkę jak w worek treningowy. Był wyraźnie zdenerwowany. Kiedy odwrócił się na dźwięk mojego głosu, poczułam się jednocześnie głupio z powodu swoich słów,  jak i dziwnie onieśmielona jego wyglądem. Jasne, widziałam go już wcześniej – choćby w telewizji – ale nigdy nie miałam okazji poznać go osobiście. Prawdą było to, co o nim mówili: był przystojny i seksowny. Za takie myśli pewnie będę smażyć się w piekle.

Miał ciemnobrązowe włosy, lekko uniesione i zaczesane. Jego twarz była pociągła, z prostym nosem i kwadratową szczęką z delikatnym cieniem zarostu. Kiedy na mnie spoglądał, miałam wrażenie, że jego oczy były czarne jak węgiel, ale gdy podeszłam bliżej, okazało się, że to tylko rozszerzone źrenice. Wtedy dostrzegłam też, że tęczówki miał piwne. Było w nim coś takiego… W jego wyglądzie oraz postawie… Coś mrocznego? Tajemniczego? I jednocześnie pociągającego. Ściągnął marynarkę. Był umięśniony, co dostrzegłam nawet przez materiał koszuli. Stał wyprostowany, z dumnie uniesioną głową. Z pewnością był rozchwytywany przez kobiety, a pewnie i przez mężczyzn. Mnie samej trudno przyszło pohamować dziwną chęć dotknięcia jego policzka.

Pachniał drzewem sandałowym. 

A jego koszula była poplamiona atramentem. 

Miałam wielką nadzieję, że nie zauważył mojego zdenerwowania. Serce waliło mi, jakby chciało wyrwać się z piersi! Ledwie panowałam nad drżącymi rękami. Kiedy powiedział, że będę jego asystentką, myślałam, że zemdleję! To było jak spełnienie moich marzeń! No, może nie do końca, bo zawsze chciałam pracować jako architekt, ale… Zostawienie za sobą szczotek, wiader i wiecznie niezadowolonej Pauli oraz awansowanie na osobistą asystentkę prezesa Warrick Industries?! Mogłam z tym żyć.

Chociaż z drugiej strony słyszałam, że pan Warrick był bardzo wymagającym pracodawcą. Może ja, jako sprzątaczka, nigdy tego nie odczułam, ale czy jako asystentka nie będę miała więcej roboty? Oczywiście, że będę miała więcej roboty, o czym ja w ogóle myślę! Tylko czy ta praca nie wpłynie negatywnie na moje relacje z Jade? Jak do tej pory udawało mi się spędzać z nią całkiem sporo czasu. A co, jeśli przez awans stracę możliwość, by uczestniczyć w jej życiu? Może źle postąpiłam, zgadzając się? Może powinnam była odmówić? Ale taka szansa już nigdy więcej się nie powtórzy. Naprawdę potrzebowałam tej pracy. Powinnam być wdzięczna.

Byłam w tak głębokim szoku i tak mocno pochłonęły mnie przemyślenia, że nawet nie zauważyłam, kiedy wróciłam do domu. Myślami wciąż znajdowałam się na dwudziestym piątym piętrze budynku Warrick Industries, choć moje ciało właśnie przekroczyło próg mieszkania. Zamknęłam za sobą drzwi i oparłam się o nie. 

– Ciociu, ciociu! Zobacz, co znalazłam! – Piskliwy głosik Jade przedarł się do mojej świadomości. Drgnęłam i spojrzałam na dziewczynkę, która wybiegła z pokoju. 

Jade to moja siostrzenica. Zaopiekowałam się nią, kiedy jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym prawie dwa lata temu. Jade miała wtedy osiem lat i dopiero zaczynała rozumieć pojęcie śmierci. Wraz z moją mamą starałyśmy się ulżyć małej w cierpieniu, gdy krzyczała przez sen oraz rzucała czym popadło, domagając się ramion swojego tatusia. To nie było łatwe zadanie, wciąż zdarzało jej się miewać koszmary. 

Jednak jakoś dawałyśmy sobie radę. Zastępowałam dziewczynce oboje rodziców, robiłam wszystko, by żyło jej się dobrze. Może nie mieszkałyśmy w luksusowym apartamencie, ale nigdy nie chodziła w podartych ubraniach i zawsze jadła ciepły obiad. 

Chciałam, żeby była szczęśliwa.

A teraz? Stanęła przede mną, jak zwykle rozczochrana, z małym kociakiem na rękach. Trzymała go w ten sposób, że jego tylne łapy zwisały bezwładnie, ale najwyraźniej mu to nie przeszkadzało. Jade uśmiechała się szeroko, wyglądając na naprawdę zadowoloną z siebie.

– Znalazłam go pod szkołą, uciekał przed psem! – zawołała, ściskając kota mocniej. Miauknął niezadowolony, ale się nie wyrywał. – Mogę go zatrzymać? Proooooszę! 

Kolejna gęba do wykarmienia? Nie powinnam się na to godzić. W dodatku koty były okropne! Tylko jedzą i śpią, żadnego z nich pożytku. Gdyby to był pies, przynajmniej mógłby pełnić jakąś funkcję obronną, ale kot? Na co nam kot? Wszędzie będzie zostawiać sierść. W dodatku trzeba kupić mu kuwetę, jakiś żwirek oraz kilka zabawek, żeby nie rzucał się z pazurami na meble. Kolejne wydatki, na które nie mogłam sobie pozwolić. 

– Bardzo się cieszę, że dbasz o zwierzęta, ale uważam, że nie powinnyśmy go zatrzymywać – oznajmiłam spokojnie, z lekkim uśmiechem.

Jej wesoła buzia nagle posmutniała, a w zielonych oczach pojawiły się łzy. 

– Daj spokój, kochanieńka. To tylko mały kociak – stwierdziła pani Mester, wychodząc z kuchni z kubkiem herbaty. – Niech mała pozna, co to jest odpowiedzialność za drugie stworzenie. 

– Małe kociaki rosną i stają się duże – powiedziałam pierwsze, co przyszło mi na myśl. Spojrzałam na kobietę, a później na Jade, która dzielnie próbowała się nie rozpłakać.

Zwierzę, które trzymała na rękach, wyglądało na bardzo młode. Zapewne dopiero niedawno odłączyło się od matki. Było wychudzone i na pewno zarobaczone, a lewe oko miało zalepione jakąś substancją podobną do ropy. Będzie z nim prawdziwe utrapienie – pomyślałam. 

– Prooooszę! – zapiszczała Jade, przytulając kota jeszcze mocniej. Wzdrygnęłam się na myśl o chorobach, które mogła w ten sposób złapać. 

– Jade…

– Będę się nim opiekować! Będę po nim sprzątać i sama mu kupię karmę. Proszę, zgódź się! – Podeszła do mnie i uniosła głowę wysoko. Jej zielone oczy, które odziedziczyła po mojej siostrze, szkliły się. – Proszę, proszę, proszę!

Dostałaś awans, Kenzie. Nie wymigasz się brakiem pieniędzy – głos w mojej głowie do złudzenia przypominał głos mamy. Przeszły mnie ciarki. Nawet duchy były przeciwko mnie!

Westchnęłam. Jasne, awans z pewnością załatwił mi dodatkowe pieniądze. I tak, powinnam być w stanie zaopiekować się kotem. Ale dlaczego akurat kot? Nie lubiłam kotów. Jednak patrząc na smutną minkę dziewczynki, coś we mnie drgnęło. Wywróciłam oczami. Czasem miałam wrażenie, że to ona wszystkim rządziła. 

– Okej, niech będzie – mruknęłam. Jade zaczęła piszczeć z radości, podskakując w miejscu razem z tym biednym kociakiem. – Ale sama będziesz sprzątać jego kuwetę.

– Oczywiście. – Uspokoiła się i kiwnęła głową z największą powagą, na jaką było ją w tym momencie stać. 

Uśmiechnęłam się. Jej radość zaczęła udzielać się i mnie. Pani Mester zaśmiała się chrapliwie, obejmując dziewczynkę wolną ręką. 

– Więc jak go nazwiesz? 

– Miętus. 

– Skąd wiesz, że to chłopak? – zapytałam z uśmiechem, ściągając kurtkę. 

– Potrafię poznać chłopaka, ciociu – odpowiedziała z bardzo poważną miną. Pokiwałam głową, próbując nie wybuchnąć śmiechem.

– Super. A teraz odłóż na chwilę Miętusa i idź się kąpać. Już późno – oświadczyłam. – A jutro zabierzemy go do weterynarza. Trzeba coś zrobić z tym okiem.

Jade uśmiechnęła się i poszła do swojego pokoju. Z miejsca, w którym stałam, widziałam, jak odłożyła kotka na wcześniej przygotowane szmaty. Zrobiła mu z nich niezłe posłanko. Dokładnie tak, jakby od samego początku wiedziała, że się zgodzę. Miętus pokręcił się chwilę po pokoju, po czym położył się na podłodze i zamachał ogonem.

– Nie sądziłam, że się zgodzisz – powiedziała pani Mester. Weszła z powrotem do kuchni, usiadła przy stole i chwyciła paczkę z papierosami. Wyciągnęła jednego, odpaliła, a potem porządnie się zaciągnęła. 

– Dostałam awans – oznajmiłam na jednym wydechu, otwierając okno. Nie lubiłam, kiedy paliła w moim mieszkaniu, ale ponieważ zgodziła się zostać z Jade dłużej, nie robiłam jej z tego powodu wyrzutów. 

– Och, to bardzo dobrze, kochanieńka! – zawołała ochrypłym głosem. Uśmiechnęłam się lekko i zrobiłam sobie herbatę. Pani Mester przyglądała mi się podejrzliwie. 

– Nie wydajesz się zadowolona.

– Po prostu boję się, że nie będę miała czasu dla Jade. – Odwróciłam się, a widząc zaskoczoną minę sąsiadki, opowiedziałam o tym, co się stało, kogo spotkałam i jaką pracę mi zaoferował. Na koniec dodałam jeszcze:

– Oprócz mnie Jade nie ma nikogo. Jeśli nie będę miała dla niej czasu, znienawidzi mnie.

– Kochanieńka – powiedziała łagodnie pani Mester, rzucając mi wesołe spojrzenie. – Jade cię kocha i wie, jak dużo dla niej robisz. Bardzo dorosła przez te dwa lata i rozumie więcej, niż ci się wydaje.

Przyglądałam się chwilę, jak paliła papierosa. Zaciągała się bardzo mocno, aż dziw brał, że jeszcze się nie udusiła. Była już blisko siedemdziesiątki, ale trzymała się całkiem nieźle. Białe włosy zawsze miała rozpuszczone i dokładnie wystylizowane, tak by nie odstawały we wszystkich kierunkach. Malowała się niemal codziennie, podkreślając usta czerwoną szminką. W czasach swojej młodości musiała być piękną kobietą, ale teraz uwagę przyciągały głównie jej głębokie zmarszczki. 

– Przestań się nad tym zastanawiać, kochanieńka – przerwała mi kontemplację jej urody. – Nic, tylko się zamartwiasz! Zacznij w końcu żyć! Przytrafiło ci się coś miłego, przestań to analizować! Zaakceptuj rzeczy, jakimi są, i ciesz się nimi.

– Może ma pani rację.

– Oczywiście, że mam rację! Praca asystentki jest wymagająca, oczywiście, ale pomyśl, jakie czekają cię korzyści! Zdobędziesz doświadczenie, pojawisz się na wielu ważnych spotkaniach i będziesz zarabiać ze dwa razy więcej niż teraz! – zawołała, wznosząc ręce. Kiwnęłam głową, bo mówiła prawdę. – No, a teraz pokaż mi, jak się uśmiechasz. No już.

Spojrzałam na nią z rozbawieniem i uśmiechnęłam się. Prawdę mówiąc, jej słowa poprawiły mi humor. Może faktycznie powinnam przestać wszystko analizować i po prostu dać się porwać chwili? Prezes wielkiej firmy zaproponował mi posadę swojej osobistej asystentki. Czy to nie cudowny fart?

– Od razu lepiej – powiedziała pani Mester, również się uśmiechając. 

– Będę asystentką – stwierdziłam i chyba właśnie wtedy naprawdę to do mnie dotarło. Zaśmiałam się głośno i, nie mogąc powstrzymać ekscytacji, zaczęłam piszczeć jak mała dziewczynka. Sąsiadka kiwała głową, rozbawiona moim zachowaniem. 

***

Wstałam, gdy tylko zadzwonił budzik. Pościeliłam łóżko i jak najciszej poszłam do łazienki. Jade jeszcze spała, ale słyszałam Miętusa kręcącego się na swoim posłaniu. Zaśmiałam się cicho na samą myśl o jego imieniu. 

Nasze mieszkanie nie było duże, składało się zaledwie z dwóch pokoi, kuchni oraz łazienki, ale obie czułyśmy się w nim swobodnie. Podłoga w przedpokoju skrzypiała cicho, lecz nauczyłam się już, na które deski nie powinnam stawać. Przemknęłam w ciemnościach obok pokoju Jade, a światło zapaliłam, dopiero gdy weszłam do łazienki. Pomieszczenie było niewielkie, kwadratowe, obłożone brązowo-beżowymi kafelkami. Naprzeciwko wejścia stała biała wanna, obok niej umywalka, a z lewej strony toaleta. Na kilku półkach, zawieszonych na prawej ścianie, stały żele, mydła i inne pachnidła. Pod nimi zaś miejsce znalazła pralka, zawalona ubraniami Jade, których, jak zwykle, nie wrzuciła do kosza na pranie.

Szybko wykonałam wszystkie poranne czynności, a kiedy stanęłam przed lustrem, uśmiechnęłam się do swojego odbicia. Nie wiedziałam, jak powinnam się uczesać, zwykły warkocz jakoś nie pasował mi do roli asystentki. Powinnam wyglądać elegancko oraz profesjonalnie. Przez chwilę stroiłam miny i bawiłam się włosami, unosząc je, to znów opuszczając, aż w końcu zdecydowałam się związać je w kok. 

Przygotowawszy śniadanie dla Jade, poszłam się ubrać. Już poprzedniego dnia wybrałam dla siebie czarną, elegancką sukienkę i żakiet. Zdecydowałam się na buty na niewysokim obcasie. Od kilku lat nie nosiłam szpilek, więc gdybym nagle do nich wróciła, mogłoby się to dla mnie źle skończyć. Wolałam nie wywracać się na każdym kroku w pierwszym dniu pracy. A tak wyglądałam profesjonalnie i jednocześnie było mi dość wygodnie.

Wyszłam z mieszkania i zapukałam do drzwi pani Mester. Otworzyła mi w swoim zwyczajowym porannym stroju: długiej koszuli nocnej oraz czepku na głowie. Standardowo paliła papierosa, choć zapewne dopiero co wstała z łóżka. Nie wiedziałam, dlaczego to paskudztwo było dla niej takie ważne, ale już dawno przestałam namawiać ją do rzucenia nałogu. Chyba zbyt długo w nim tkwiła. 

– Wyglądasz cudownie!

Uśmiechnęłam się delikatnie w podziękowaniu.

– Powodzenia, kochanieńka – dodała.

Kiwnęłam głową i pospieszyłam na przystanek.

Kiedy dotarłam do budynku, było piętnaście po szóstej. Wiem, że pan Warrick wymagał tylko piętnastominutowego wyprzedzenia, ale chciałam przyjść trochę wcześniej, żeby zapoznać się z biurem. Nigdy wcześniej w nim nie byłam, jako sprzątaczka zajmowałam się niższymi piętrami.

Przy wejściu pokazałam swoją starą przepustkę, a kiedy tylko przeszłam przez wykrywacz metalu, podeszła do mnie wysoka blondynka. Obrzuciłam ją spojrzeniem od stóp do głowy i zrobiło mi się głupio. Wyglądała jak bogini w swojej ołówkowej, granatowej spódnicy oraz bordowej koszuli, z włosami upiętymi w przedziwny węzeł z boku głowy. Była bardzo szczupła, a długie do nieba nogi prezentowały się świetnie w wysokich szpilkach. Przy niej wyglądałam zaledwie jak niepewna siebie dziewuszka. 

– Mackenzie Wilson? – spytała, zatrzymując się przede mną. Głos miała rzeczowy, ale przebijała w nim przyjazna nuta. Dostrzegłam w jej uchu czarną słuchawkę bluetooth. 

– Tak.

– Jestem Elizabeth. Pan Warrick prosił, żebym pokazała ci, co i jak. – Skierowała się w stronę wind, gestem pokazując, żebym poszła za nią. – Trzymaj, to twoja nowa przepustka. Oddaj mi starą.

Podałam jej plastikowy, niebieski prostokąt, jednocześnie odbierając inny. Ten był niebiesko-biały, z otworem na łańcuszek. Na wierzchu widniało logo firmy, a z drugiej strony znajdował się czarny pasek magnetyczny. 

– Na karcie są zapisane twoje dane. Ilekroć przeciągniesz ją wzdłuż któregokolwiek czytnika, będziemy wiedzieć, do którego pomieszczenia weszłaś i jak długo tam byłaś – oznajmiła kobieta. Szła bardzo szybko, a ja prawie za nią biegłam, chcąc dotrzymać jej kroku. – Skoro już wcześniej u nas pracowałaś, nie muszę cię oprowadzać po całym budynku.

Spojrzała na mnie, jakby chcąc się upewnić, czy faktycznie nie potrzebuję wycieczki. Pokiwałam głową, niezdolna do powiedzenia czegokolwiek. 

– Świetnie. Trzymaj, to dla ciebie – powiedziała, podając mi czarny tablet. – Używaj go tylko do pracy, jako kalendarza i notatnika. To o wiele prostsze i bardziej ekologiczne. Poza tym jest bezpośrednio połączony z tabletem pana Warricka, więc cokolwiek wpiszesz do kalendarza, pojawi się też w jego urządzeniu. To pozwala wyeliminować błędy w komunikacji.

Winda jechała do góry, a ja starałam się zapamiętać wszystko, co mówiła. Moja zmiana jeszcze się nawet nie zaczęła, a już nie byłam pewna, czy sobie poradzę. Jasne, widziałam już wcześniej taki sprzęt, ale jednak byłam zwolenniczką zwyczajnych notatników. A co, jeśli gdzieś zgubię ten tablet? Albo mi upadnie i się roztrzaska? Wyglądał na drogi. Skąd miałabym wziąć pieniądze na jego odkupienie?

– To twój służbowy telefon. – Elizabeth podała mi komórkę, również czarną. Jakby na świecie nie było innych kolorów. Poprawiłam chwyt na obydwu urządzeniach, żeby ich nie upuścić. – Masz tam wpisane wszystkie ważne numery do firmy, w tym również numer komórkowy pana Warricka. Nie używaj tego telefonu do swoich prywatnych rozmów i pamiętaj, żeby zawsze mieć go przy sobie. Nigdy nie wiesz, kiedy pan prezes będzie cię potrzebował.

– Jasne. – Pokiwałam głową.

– Tutaj jest lista wszystkich klientów, którymi pan Warrick zajmuje się osobiście – powiedziała, wręczając mi plik trzech kartek, na których były wypisane nazwiska, numery telefonów i adresy oraz inne informacje o ludziach, o których w życiu nie słyszałam. – Miej ją zawsze w pobliżu, może ci się przydać przy spisywaniu umów czy załatwianiu ulg. Poza tym warto wiedzieć, z kim twój szef współpracuje.

Znowu pokiwałam głową, pobieżnie przyglądając się liście. 

Elizabeth chciała coś jeszcze powiedzieć, ale nagle uniosła palec wskazujący i wcisnęła jakiś guzik przy słuchawce bluetooth.

– Sekretariat Warrick Industries, mówi Elizabeth Jenkins. Jak mogę pomóc?

Zaczęłam rozmyślać nad tym, jak będzie wyglądała moja praca jako asystentki prezesa. Nie spodziewałam się zbijania bąków, ale stałe przebywanie pod telefonem było chyba lekką przesadą. Miałam nadzieję, że nie dotyczyło to mojego czasu wolnego. 

Wszystko było takie eleganckie i drogie. Nawet sekretarka. Mogłam się założyć, że sama jej spódnica była droższa niż wszystko to, co ja miałam na sobie. A te tablety, telefony? Wcale nie wyglądały na pierwsze lepsze urządzenia. Nie znałam się na tym, ale wydawało mi się, że należały do tych z wyższej półki. Zadziwiające – kiedy chodziło tylko o odkurzenie podłogi i wyrzucenie śmieci z biur kadr, nie zwracałam uwagi na otaczające mnie gadżety. Dopiero w tej windzie, trzymając moje nowe narzędzia pracy i spoglądając na piękną sekretarkę, zaczynałam rozumieć, jak mało wiedziałam o Warrick Industries. I pomyśleć, że pracowałam tu już ponad rok. 

Winda dojechała w końcu na dwudzieste piąte piętro i kiedy otworzyły się drzwi, niepewnie wyszłam na korytarz. Odwróciłam się, spoglądając na Elizabeth, która wciąż rozmawiała z kimś przez telefon. Drzwi miały się już zasunąć, ale zatrzymała je ręką. Pożegnała się ze swoim rozmówcą, po czym spojrzała na mnie.

– Liczę, że dasz sobie radę, ale gdybyś potrzebowała jeszcze jakiejś pomocy, dzwoń do sekretariatu. Masz numer w telefonie. – Uśmiechnęła się przyjaźnie. – Powodzenia. 

– Dzięki – powiedziałam cicho, nadal niepewna, co powinnam zrobić. Drzwi windy zatrzasnęły się; pojechała w dół.

Wzięłam głęboki wdech i poszłam wzdłuż korytarza do biura, w którym miałam urzędować. Ściany wokół mnie były w kolorze brudnobiałym, z brązowymi akcentami, natomiast podłogę pokrywały szare panele. 

Moje biurko było wykonane z jasnego drewna i miało dwie szuflady oraz szafkę, a także miejsce na komputer stacjonarny. Płaski monitor stał na specjalnym podwyższeniu, a bezprzewodowe myszka i klawiatura leżały swobodnie na blacie. Obok stał też przybornik na karteczki, długopisy i spinacze oraz stacjonarny telefon. Za biurkiem zaś, pod zasłoniętym roletą oknem, swoje miejsce znalazła nieszczęsna kserokopiarka, przy której poznałam pana Warricka. Czy może jednak powinnam powiedzieć „szczęsna”? Po lewej stronie ustawiono niewysoki regał z rzędami czarnych segregatorów. Wszystkie były wypełnione po brzegi, a na ich grzbietach wypisano liczby: 03/2011, 05/2013 i inne. Domyślałam się, że to daty. W rogu pomieszczenia umieszczono doniczkowy kwiat sięgający mi do pasa. 

Usiadłam powoli na obrotowym krześle i przyjrzałam się tabletowi. Wcisnęłam jeden z guzików na czarnej obudowie, a ekran zaświecił się, pokazując mi tapetę z logo Warrick Industries. Przez chwilę wpatrywałam się w wielkie litery „WI”, nie bardzo wiedząc, co powinnam zrobić. W końcu jednak podjęłam decyzję, by sprawdzić kalendarz. Najbliższe spotkanie zaplanowano na godzinę dziewiątą trzydzieści, a miało się ono odbyć z H.B. Nie miałam zielonego pojęcia, kim był H.B., dlatego, marszcząc czoło, sięgnęłam po listę, którą dała mi Elizabeth. Na niewiele mi się zdała, ponieważ nie znalazłam na niej nikogo o takich inicjałach. Westchnęłam i spojrzałam na zegarek. Cóż, miałam jeszcze trzy godziny, by to rozszyfrować.

Buziaki MrsBookBook 😙